Νεόφυτος
Οργάνωση Πολιτισμού
Επιστολή φίλου με διπολική διαταραχή
(ή, Εμείς και τα φοβικά στερεότυπά μας)
Η Οργάνωση Πολιτισμού (Αναπηρίας) «Νεόφυτος» φιλοξενεί σήμερα το κείμενο ενός φίλου με ψυχική αναπηρία εισάγοντας, έτσι, στις δράσεις της την ενημέρωση και επιμόρφωση της κοινωνίας μας για τα πιο βαθιά στερεότυπα που την ταλανίζουν στερώντας από τους συνανθρώπους μας με ψυχικό νόσημα την υγιή συμπερίληψη στη νοσοφοβική μας κοινωνία. Δυστυχώς, παρακολουθήσαμε όλοι πρόσφατα στους τηλεοπτικούς δέχτες μας την διαστρεβλωμένη αναπαράσταση της διπολικής διαταραχής / μανιοκατάθλιψης και λυπηθήκαμε πολύ που η σειρά αυτή, εξαιρετική σε όλες τις υπόλοιπες προβολές της, συνέβαλε στην ισχυροποίηση του συγκεκριμένου νοσοφοβικού στερεοτύπου. Ως Οργάνωση Πολιτισμού (Αναπηρίας) αντιτάσσουμε στο ψυχονοσοφοβικό αυτό στερεότυπο την επιστολή του ανώνυμου φίλου μας με το όνειρο, κάποια στιγμή, οι συνάνθρωποί μας με ψυχική αναπηρία να εξέλθουν του σκοτεινού μπουντρουμιού στο οποίο εμείς οι ίδιοι τους κλειδώσαμε.
Zώντας με την ευλογία της Διπολικής Διαταραχής
Όταν ήμουν 17 χρονών η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τη συμπεριφορά μου. Ήμουνα σαν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα που κάποτε ξεσπούσε μανισμένη και άλλοτε ηρεμούσε βρίσκοντας και πάλι τον εαυτό της. Οι γονείς και τα αδέρφια μου τρομοκρατημένοι δεν μπορούσαν κατανοήσουν τι μου συνέβαινε. Άλλοτε πετούσα στα σύννεφα, νομίζοντας πως ο κόσμος είναι όλος δικός μου, άλλοτε προσγειωνόμουν απότομα βυθισμένος στη θλίψη και περνώντας ατέλειωτες ώρες στο κρεβάτι. Κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Όμως υπήρχε θεός και αυτός στέκεται πάντα δίπλα από τους αδύνατους.
Ψυχή που τραμπαλίζεται όπως ένα καράβι, που μιά βυθίζεται στα φουρτουνιασμένα κύματα και μία προβάλλει στην επιφάνεια προκλητικά και αυθάδικα’ (Α. Πλεύρη, 2008)
Εφόσον η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο αποφάσισε η οικογένειά μου να επισκεφτούμε Ψυχίατρο. Μετά από κάποιες ερωτήσεις ο Ψυχίατρος διέγνωσε Διπολική Διαταραχή και, έτσι, φορτώθηκα μια ταμπέλα την οποία έφερα ως ένα ασήκωτο φορτίο για κάποια χρόνια. Και τα ψυχοφάρμακα μπήκαν στη ζωή μου. Νόμιζα έφτασε το τέλος αλλά ήταν απλά η αρχή της ευλογίας μου. Με την φαρμακευτική αγωγή και με ψυχολογική στήριξη κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Και έπειτα να κληθώ στο στρατό από τον οποίο πήρα απαλλαγή για λόγους υγείας. Το καλύτερο, όμως, είναι ότι η οικογένειά μου δεν τρομοκρατήθηκε και ούτε μου στέρησε τίποτα στη ζωή μου. Ήταν πάντα δίπλα μου και αρωγός στις προσπάθειές μου
Ακολούθως έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις και πέρασα στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στον κλάδο Ιστορίας-Αρχαιολογίας. Εκεί βρήκα καλούς φίλους να με στηρίζουν, γεμάτους αγάπη και προπάντων δίχως προκατάληψη. Ήταν τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου παρ’ όλες τις δυσκολίες της ψυχικής νόσου που με μάστιζε. Στη συνέχεια, τελειώνοντας το πτυχίο μου, επέστρεψα Κύπρο και κάνοντας διάφορες δουλειές πάλεψα για ένα καλύτερο μέλλον. Όμως τα ευχάριστα ακόμα με περίμεναν. Η μόρφωση για εμένα ήταν ένας ανεκτίμητος θησαυρός και η δημοσιογραφία η μεγάλη μου αγάπη μαζί με την ιστορία φυσικά. Δουλεύοντας σκληρά και μαζεύοντας ένα μικρό κομπόδεμα άρχισα την νέα μου σταδιοδρομία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου και συγκεκριμένα στο κλάδο της Δημοσιογραφίας. Η Διπολική Διαταραχή όχι μόνο δεν μου απέκοψε το δρόμο της εξέλιξης αλλά με ενδυνάμωσε ως άνθρωπο με ευαισθησίες για τα άτομα με κάθε είδους αναπηρία. Το επιστέγασμα της προσπάθειας ήρθε όταν κτύπησε το τηλέφωνο και μου ανακοινώθηκε από τις αρχές του Πανεπιστημίου ότι κέρδισα υποτροφία. Οι νύχτες που έμεινα ξάγρυπνος, ώρες ολόκληρες πάνω από τα βιβλία, ευοδώθηκαν.
Ποτέ στη ζωή μου δεν άφησα την «ευλογία» της Διπολικής Διαταραχής να με ορίσει. Εγώ όριζα τον εαυτό μου. Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του κουβαλά ένα σταυρό. Όταν ο σταυρός τον ορίζει δεν θα προχωρήσει. Όταν ο σταυρός δεν τον ορίζει τότε έχει όλες τις δυνατότητες και τα εφόδια να προχωρήσει. Τώρα πλέον ως εκπαιδευτικός ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία και βλέποντας πίσω νιώθω περήφανος που ο σταυρός μου δεν με νίκησε. Ελπίζω η προσωπική μου κατάθεση ψυχής να αποτελέσει το έναυσμα ώστε και άλλοι άνθρωποι με ψυχικές νόσους να πάρουν δύναμη από την ιστορία μου και επιτέλους η κοινωνία να αποτινάξει το ζυγό του ρατσισμού που περιβάλλει αυτά τα άτομα.